“bir kadın emekli olduktan sonra ne yapar? cam siler, misafir bekler. onlar beni tatmin etmedi. kendimi evde işe yaramaz hissettim, huzursuz oldum. ve ne yapabileceğimi araştırmaya başladım."

memurluktan emekli olduktan yozgat'ın sorgun ilçesine yerleşen zeynep ertal altunkuyu'nun bu arayışı onu sorgun umut engelliler derneği üyeliğine götürdü. hayatını engellilere adadı. bir süre sonra istanbul'da katıldığı bir toplantı sırasında engelliler basketbol takımlarını gördü. "o güne kadar engellilerin spor yapabildiğini bilmiyordum" diyor. sorgun'a döner dönmez de umut engelliler spor kulubü’nü kurduklarını anlatıyor. altunkuyu, bugün kulübün başkanı. köy köy geziyor, engellileri basketbol ve badminton takımına katılmaya davet ediyor. 

"çevremden eleştiri aldım"

zeynep ertal altunkuyu, tüm bunları yaparken karşısına zorluklar da çıktığını anlatıyor:

“engeli olmayan bir kadın olarak engelliler için çalışıyor olmam önceleri çevremde yadırgandı. bunu kırmak için mücadele verdim. bu süreçte beni yordu. ama artık çevrem beni kabullendi. engelli arkadaşların kulübe üye olmaları, spor yapmaları için hem aileleriyle hem kendileriyle defalarca konuştum. onları evden çıkarıp kulübe kazındırmak için çok çaba sarfettim” 

yaşadığı zorluklara rağmen amacından vazgeçmeyen altunkuyu, engellilerin yaşadığı köyleri ziyaret etmeyi sürdürdü. aileleri ikna etmek için muhtarlarla da görüştü. spor yapabilecek tüm engellileri kulübe davet etti. yapılan çalışmaları yerinde görmelerini istedi. imkânı olmayanları kendi aracıyla salona getirdi ve onları kulübe katılmaları konusunda ikna etti.  

kullanılmayan sandalyeler gönderildi

kulübün ilk takımı olan tekerlekli sandalye basketbol takımı için malzeme ve salon arayışına giren altunkuyu’ya sorgun ilçe spor müdürlüğü ilçedeki spor salonunu tahsis etti. takım üyeleri ilk zamanlar günlük kullandıkları tekerlekli sandalyelerle antrenman yaptı. kulüp maddi imkanı olmadığı için maçlara çıkmaya uygun tekerlekli sandalye alamayınca, diğer illerdeki kulüplerle bağlantıya geçildi:

“burada bir dayanışma örneği sergilendi. urfa’dan, muş’tan, aydın’dan, izmir’den sandalyelerimiz gelmeye başladı. biz daha çok motive olduk. hatta gelen sandalyelere hemen binmedik. derneğin önünde sergiledik. bakın bunlar bizim maç sandalyelerimiz diyerek yoldan geçenlere gösterdik.” 

İsa Arslan istemeyerek gittiği basketbol takımına şimdi büyük keyif alarak gittiğini söyledi.

[[Fotoğraf: Güray Ervin / Al Jazeera Türk] ]

altı aylık sürede sporla tanışan 30 engelliden biri de sorgun’a 24 kilometre uzaktaki gököz köyü’nde yaşayan isa arslan. tekerlekli basketbol milli takım seçmelerine de davet edilen arslan ilk zamanlar basketbolu sevmediğini, hatta bırakmayı düşündüğünü anlatıyor;

“zeynep abla sayesinde basketbolla tanıştım. zaman zaman sıkılıp bırakmayı düşündüm. ama zeynep abla beni bırakmadı. kaç sefer köye gelip gitti. spor salonunda benim gibi engelli arkadaşları görünce benim de kendime olan güvenim arttı. milli takım seçmelerine davet edildim. bendeki azmi ve mücadeleyi gördüler demek ki çağırdılar. bu kadar başarılı olduğumu düşünmüyordum. çok gururlandım.”

isa arslan’ın annesi aysel arslan’da, oğlunun basketbol ile tanıştıktan sonra hayatının önemli ölçüde değiştiğini söylüyor:

“isa’nın daha önceleri gelecekten bir ümidi yoktu. çok karamsar, içine kapanık bir çocuktu. basketbol takımında oynamaya başladıktan sonra morali, psikolojisi düzeldi. önceleri zorla giden çocuk şimdi isteyerek gidiyor. bu durum bizim de moralimizi yükseltti. zeynep hanım’a çok teşekkür ederiz.”

badminton takımı da çok önemli bir başarı elde etti, türkiye üçüncüsü oldular. 30 engelliyi sporla hayata bağlayan zeynep ertal altunkuyu geldikleri noktadan çok mutlu. "her kadının mutlaka bilmediği bir özelliği vardır, benim de vardı. ben bu kadar değildim" diyor. ve ekliyor, "inanarak yapsınlar yaptıkları işin arkasında dursunlar. aktif olsunlar faal olsunlar. kadınların, annelerin yapamayacağı bir şey yok."