yıllar boyunca kazanmayı beklemekten kaderleri pas tutmuş ruhlar için uzayan bir maç, oyunun cilvesi değil düpedüz işkencesi olabilir. vuvuzela vızıltılarının doldurduğu bir ayın sonunda, sahadakilerin iyice taşlaşan plaselerine dua eden milyonlarca insanın biriktirdiği özlemle iyice ağırlaşan zihinler, bazen vücutlarına hükmetmekte zorlanıyordu.

sahaya gireli 45 dakika olmasına rağmen eljero elia’nın sol çizgide önce iki kişinin arasından geçmeye çalışması, ardından zoru görünce kolay yola sapıp yere yığılmasını başka ne açıklayabilir ki ? gözleri 5 metre arkasındaki howard webb’e yalvarırcasına bakarken, yanı başlarındaki jesus navas hamlesini yapmış, kendine gelen elia, hırsla mı yoksa deja vu paniğiyle mi bilinmez, kaybettiğini geri almak için 7 saniye ve 50 küsür metre boyunca çırpınmıştı.

navas iki rakibinin arasında yaklaşan iniesta’ya tam teslimatı yapacakken, elia sol ayağıyla yaptığı küçük dokunuşun topu kontrolden çıkaran etkisiyle rahatlamış gibiydi. şansızlığı ise topun ne yapacağını bilmeyen, oyuna gireli henüz 10 dakika olmuş braafheid ile buluşmasıydı. hollanda’nın taze solunun telaşı iniesta’nın zekâsı ve soğukkanlılığıyla başa çıkamadı. ispanya’nın kreatif direktörü, tam da öne doğru hareketlenmişken, göz açıp kapayıncaya kadar geçen sürede ânı okumuş ve sanki esneyerek, kıvraklıkla arkasına düşen topu yumuşatmış ve perdeyi kapatacak hücumu olgunlaştıran zarif topuk pasını bırakmıştı.

o pas fabregas’tan tekrar navas’a geçtiğinde iniesta ve elia yanyana aynı yere bakıyordu. oysa elia bakmaya devam ederek yavaşlamışken, iniesta hızlanarak önündeki kulvarı kat etmişti. elia yine 5 metre fark yemişti ve bu kez çırpınmak yerine kabullenmiş gibiydi. enikonu 10 saniye süren bu mizansenin sonunda elia artık durmuş ve elini bu kez yardımcı hakeme doğru yalvarırcasına kaldırırken; iniesta iki kez durup hızlanarak ofsayttan da kurtulmuş ve formayı çıkararak festival için tribüne doğru son deparını atıyordu.

25 saniye süren zafer anının özetini geçen ise 2 sene sonra klişe bir messi ve cristiano ronaldo sorusundan sonra juan roman riquelme olacaktı:

“bu oyunu en iyi oynayan iniesta. ne zaman ileri çıkacağını ne zaman geride kalması gerektiğini tastamam biliyor. oyunu ne zaman hızlandıracağını ne zaman yavaşlatacağını, topu ne zaman süreceğini; her şey için doğru anı seçmeyi biliyor. futbolda öğretilemeyecek ve satın alınamayacak tek şey bu. topun nasıl kontrol edileceğini, nasıl şut atılacağını öğrenebilirsiniz fakat sahada olan biten her şeyin farkında olmak… bu doğuştan gelir ya da gelmez.”

iniesta meslektaşının bu kusursuz analizini ve hak edilmiş övgülerini pek de alışık olunmayan, manşet veren bir cümleyle so foot dergisine doğruladı. “topa vurmadan önce biraz inmesini bekledim. beklememiş olsam başaramazdım. yerçekiminin görevini yapmasına izin verdim ve golü attım. newton’un işi işte.”

hayransız yaşayamayan kahramanlardan farklı

iniesta’nın sahadaki tavrı, ilham veren, spektaküler bir performans sunarken, o anı her hareketiyle kendine has bir gösterişle yaşamasına ve yansıtmasına alıştığımız spor kahramanlarından çok farklı. yeteneklerini ve gücünü newton’un işine karışır gibi ispatlama çabasındansa zamanın sıradan parçasıymış gibi meditatif yollarla kullanıyor. ve belki de la mancha’lı hemşehrisi don kişot gibi sembolleşmesini kendi engelliyor.

örneğin; euro 2012’de italya ve hırvatistan karşısında verdiği poz, maradona’nın 1982’deki belçika maçında kadraja düşen teatral an kadar poster olmuyor. zira iniesta için 5 kişinin üzerinde olması kendi tabiriyle, “takım arkadaşlarının işini kolaylaştırmasından” öte anlamlı değil.

iniesta, hayransız yaşayamayan kahramanlardan farklı. 2000 yılında barcelona as takımıyla idmana çağırıldığında soyunma odasını bulamayan, refakat etmesi için luis enrique’nin gönderildiğini görünce şaşırıp utandığı halde sahada görevini yapan bir işçi gibi. o antrenman esnasında kaptan guardiola’nın yanı başındaki xavi’ye dönüp, “sen beni emekli edeceksin, bu çocuksa hepimizi...”  dediği rivayet edilir.

guardiola tahmininde yanılmadı ama aradan geçen yıllardan sonra futboluyla süperstara dönüşen iniesta yine aynı iniesta. doğduğu toprakları, futbola başladığı çocukluk kulübünü, dostlarını unutmuyor. sadece, 1999’daki nike premier cup finalinde rosario central ağlarına son dakikada bıraktığı kupa kazandıran golden sonra yaptığı gibi formasını çıkarmayı düşünüp vazgeçmekten vazgeçti.

bağ evine internetten geceliği 90 sterline kiracı arayan, müşterisi olduğu kafedeki bir başka müşteri tarafından garson sanılarak gazoz sipariş verilen, basmakalıp iyi ve kötü ayrımı yapmayan, şatafatlı değil tescilli bir tevazu onun ki.  muhtemelen dövmeleri, partileri, küpesi, boyalı saçları, abartılı giysileri olmadığı için medyanın ilgisine mazhar olamasa ve anti galactico bile denilse de, bu fikirleri benimseyerek yaygarasını yapmadı.

iniesta bana süperstar futbolcuların da kendi halinde bir insan olabileceğini hatırlatıyor.

2009’da stamford bridge'te attığı ve şampiyonlar ligi finalinin kapısını açan son dakika golünden 9 ay sonra doğan jenerasyonda iddiaya göre %45’lik artış yaşanınca çocuklara değil koca bir nesil iniesta ismiyle anıldı. bmj kısa adıyla bilinen ingiliz tıp dergisi bu iddiayı, 10 akademisyenle araştırdı ve oranı % 10 olarak düzelterek rapor bile yayımladı. oysa iniesta o süreçte bir de dünya kupası kazandıran gol atıp final maçının adamı seçilmesine rağmen istifini bozmadı. adalesindeki 3 santimetrelik yırtık yüzünden şut çekmesinin yasak olduğu 2009 finalinden sonra yaşadığı acıdan bahsetti. alex ferguson ve wayne rooney ise, durumundan habersiz barcelona’nın  en iyisinin iniesta olduğunu söylüyordu.

2010’daki tarihi dünya kupası zaferinin iniesta yansıması da insanlığı olmuştu. bir sene önce, sezon öncesi kampında 7 aylık hamile sevgilisiyle telefonda konuşurken kalp krizi geçirerek hayatını kaybeden, ezeli rakipleri espanyol’un kaptanı, çocukluk arkadaşı daniel jarque’ye vefasını göstermişti. topu newton’a atmamış ve golden sonra formasını çıkarıp “dani jarque her zaman bizimlesin.” demeyi unutmamıştı. espanyol tribünleri de onu unutmuyor. skor ne olursa olsun hâlâ her maçta alkışlanıyor.

kişisel sitesinde hayat amacını “iyi biri olarak hatırlanmak” şeklinde özetleyen iniesta için ne büyük bir zenginlik.

ispanyol yazar carlos ruiz zafon’un barselona’da geçen rüzgârın gölgesi romanındaki unutulmuş kitaplar mezarlığı gibi. bir kütüphanede kaybolan bir kitap olduğunda orayı bilenler, zaman içinde unutulmuş, kimselerin hatırlamadığı kitapların yeni bir okurla buluşacağı günü bekleyerek sonsuza dek yaşar.

iniesta da...

alper öcal 1982 doğumlu. beykent üniversitesi mis ve işletme bölümlerinden mezun. vatan gazetesinde spor yazarlığı, lig tv'de brezilya serie a ligi danışmanlığı ve bloomberg ht kanalında futbol ekonomisi üzerine program yaptı.

bu makalede yer alan fikirler yazara aittir ve al jazeera'nin editöryel politikasını yansıtmayabilir.